26ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΚΛΕ

Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στο φιλόξενο Αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία, στις 7, 8 και 9 Ιουνίου 2013, το 26ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (Ο.Κ.Λ.Ε.), με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού. Στη γενέθλια αυτή συνάντηση για τα 30 χρόνια της Ομοσπονδίας, περισσότερα από 150 άτομα ακροατήριο, αποτελούμενο από  μέλη κινηματογραφικών λεσχών από όλη την Ελλάδα αλλά και γενικότερα ανθρώπους του κινηματογράφου, με ξεχωριστή την παρουσία του Νίκου Κούνδουρου, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα ιδιαίτερα πλούσιο σε περιεχόμενο πρόγραμμα με εισηγήσεις, συζητήσεις, προβολές, συναυλίες και τιμητικές εκδηλώσεις.
 

ΜΕ ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΧΡΩΜΑ ΟΙ ΤΕΛΕΤΕΣ ΕΝΑΡΞΗΣ ΚΑΙ ΛΗΞΗΣ ΤΩΝ 30 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ ΟΚΛΕ

Κατά την επίσημη τελετή έναρξης του συνεδρίου απηύθυναν χαιρετισμούς η πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων κ. Νέλλη Παπαχελά, ο πρόεδρος των Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας κ. Δημήτρης Καλαντίδης, ενώ ο αντιπρόεδρος της ΟΚΛΕ κ. Δημήτρης Ντάνης διάβασε χαιρετισμό του αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας, Θρησκευμάτων Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Κώστα Τζαβάρα. Ακολούθησε προβολή δύο ιδιαίτερα επιμελημένων και με εικαστικό στίγμα βίντεο με θέμα την ταυτότητα και τη συλλογική δράση των λεσχών μελών της ΟΚΛΕ καθώς και τη γενικότερη σημαντική τους συνεισφορά στο θέμα της κινηματογραφικής παιδείας.
 Στο πλαίσιο της εναρκτήριας τελετής πραγματοποιήθηκαν ακόμα τιμητικές εκδηλώσεις για διακεκριμένες προσωπικότητες του κινηματογραφικού χώρου και συγκεκριμένα: α) τον επίτιμο πρόεδρο  της ΟΚΛΕ Μανόλη Σταυρακάκη, για την 25ετή συνεισφορά του οποίου στην Ομοσπονδία μίλησε ο σκηνοθέτης Τάκης Παπαγιανίδης, β) το συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιάννη Σολδάτο για την πολυσχιδή προσωπικότητα του οποίου αλλά και τη μεγάλη του προσφορά στην κινηματογραφική οικογένεια μίλησαν η συγγραφέας και θεωρητικός κινηματογράφου Ειρήνη Σταματοπούλου καθώς και ο  συγγραφέας και σεναριογράφος Στάθης Βαλούκος, γ) το σκηνοθέτη Σταύρο Τσιώλη για την πλούσια δράση του οποίου μίλησε με ιδιαίτερα ζεστό και αφηγηματικό τόνο ο σκηνοθέτης Σταύρος Καπλανίδης, δ) το σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη , το δάσκαλο και μαθητή,  όπως  χαρακτηριστικά τον αποκάλεσε η εμφανώς συγκινημένη σκηνοθέτις και πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Κατερίνα Ευαγγελάκου.
            Η εναρκτήρια τελετή ολοκληρώθηκε με την πέμπτη κατά σειρά τιμητική εκδήλωση στο πρόσωπο του συνθέτη Νίκου Κυπουργού, για το ξεχωριστό ταλέντο του οποίου αλλά και την ιδιαίτερη προσφορά του στον κινηματογράφο μίλησε ο σκηνοθέτης Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, σχολιάζοντας παράλληλα τη γοητευτική σχέση  μουσικής και κινηματογράφου. Στο ίδιο άλλωστε θέμα αναφέρθηκε και ο ίδιος  ο συνθέτης λέγοντας χαρακτηριστικά: «η μουσική που γράφεται για ένα κινηματογραφικό έργο  θα πρέπει να υπηρετεί την ίδια την ταινία, στην ιδανική της μάλιστα μορφή οφείλει κατά κάποιον τρόπο  να αποκαλύπτει όσα δε φαίνονται στην ταινία…». Η πολύ ζεστή αυτή εκδήλωση πλαισιώθηκε με προβολή αποσπασμάτων από ταινίες για τις οποίες έχει γράψει μουσική ο Νίκος Κυπουργός, ενώ ο επίλογος της πρώτης ημέρας επιφύλαξε στους συνέδρους την υπέροχη έκπληξη της μεστής εκτέλεσης αποσπασμάτων της κινηματογραφικής σουίτας του συνθέτη, από το Κουαρτέτο Εγχόρδων Αθηνών.
             Καθώς όμως η μουσική  αποτελεί την πιο κοντινή με τον κινηματογράφο μορφή τέχνης, όπως υποστήριζε ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης, μουσικός ήταν και ο επίλογος του συνεδρίου, καθώς λίγο πριν το γεύμα που δόθηκε προς τιμή των προσκεκλημένων και των συνέδρων, στο τέλος της ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας από πλευράς εισηγήσεων δεύτερης ημέρας του συνεδρίου, παρουσιάστηκαν κάποια  πρωτότυπα μουσικά θέματα από τον πολύ ταλαντούχο συνθέτη Γιώργο Βαρσαμάκη, το Κουαρτέτο Εγχόρδων Crescendo καθώς και τον κλαρινετίστα Κώστα Ιωαννίδη. Κατά την τελευταία ημέρα οι σύνεδροι είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν,  να ξεναγηθούν και να απολαύσουν την Ακρόπολη και το Μουσείο Ακρόπολης.
 

ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Με κεντρικό άξονα τον ομολογουμένως πολύ ευφάνταστο  τίτλο του συνεδρίου  «ΚΙΝΗΜΑτογραφικές Λέσχες», αναπτύχθηκε μία σειρά εισηγήσεων κατά τις οποίες σκηνοθέτες, πανεπιστημιακοί, θεωρητικοί, ιστορικοί και  κριτικοί του κινηματογράφου μίλησαν για την ιστορία, τη φυσιογνωμία και το ρόλο  των κινηματογραφικών λεσχών στην Ελλάδα, τη σημαντική συμβολή τους στην κινηματογραφική παιδεία αλλά  και για  τους δεσμούς των κινηματογραφικών λεσχών με τους φορείς του κινηματογραφικού χώρου. Στο πλαίσιο του προγράμματος ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η πολύχρωμη και δυναμική παρουσίαση του προφίλ των λεσχών από τα ίδια τα μέλη τους, με τον τίτλο «Οι Κινηματογραφικές Λέσχες σε πρώτο πλάνο».Μέσα από τις ολιγόλεπτες αυτές παρουσιάσεις αναδείχθηκε ο χαρακτήρας των κινηματογραφικών λεσχών ως συλλογικές  οντότητες που  αμφισβητούν  τον παθητικό ρόλο του θεατή απέναντι στον κινηματογράφο, ωθώντας τον  σε ενεργή συμμετοχή ως προς τη διαμόρφωση του προγράμματος, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν τις προϋποθέσεις διαλόγου με δημιουργούς και κριτικούς του κινηματογράφου.


ΙΣΤΟΡΙΑ, ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩN   ΛΕΣΧΩΝ                                                                                                                                                                                                                

Κατά την εναρκτήρια ομιλία με τίτλο «Κινηματογραφικές Λέσχες: Η γέννηση ενός θεσμού» ο γνωστός συγγραφέας και σεναριογράφος Στάθης Βαλούκος αναφέρθηκε με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο στην έμπνευση, τη δράση, την ίδρυση αλλά και την καθιέρωση του θεσμού των λεσχών στην κινηματογραφική ιστορία, υπογραμμίζοντας το ρόλο του κινηματογράφου ως «όχημα» παραγωγής και διάδοσης ιδεολογίας, ενώ παράλληλα τόνισε το γεγονός της επίδρασης των ταινιών στη διαμόρφωση συνειδήσεων, συμμετέχοντας έτσι στο ιστορικό «γίγνεσθαι».

Σύμφωνα με το πλούσιο πληροφοριακό υλικό του κ. Βαλούκου, πρώτος ο Ιταλός συγγραφέας και δοκιμιογράφος της Πρωτοπορίας Κανούτο, λάτρης του κινηματογράφου και εμπνευστής του χαρακτηρισμού του  ως έβδομη τέχνη, κατανοώντας την ανάγκη ύπαρξης ενός κοινού εκπαιδευμένου στην κινηματογραφική γλώσσα αλλά και θεωρώντας ότι η ταινία αποτελεί τον ενδιάμεσο κρίκο μεταξύ της ψυχής του καλλιτέχνη και εκείνης του θεατή, ίδρυσε στις αρχές του 20ού αιώνα στο Παρίσι, την πρώτη ιστορικά κινηματογραφική λέσχη με την ονομασία Φίλοι της έβδομης Τέχνης, όπου σύχναζαν, έβλεπαν ταινίες και συζητούσαν για τον κινηματογράφο διανοούμενοι, κοινό, δημιουργοί των ταινιών και κριτικοί. Ακολούθησαν ο Γάλλος Λουί Ντελίκ και αργότερα Ο Ανρί Λανγκλουά και ο Ζορζ Φρανζί με λέσχες που είχαν ως στόχο να προωθήσουν την κινηματογραφική γλώσσα «διδάσκοντας» το κοινό τους, αλλά μαθαίνοντας παράλληλα και οι ίδιοι. Η καινοτομία των λεσχών απέκτησε δημοφιλία και στα τέλη της δεκαετίας του ’20 υπήρχαν στη Γαλλία 20 κινηματογραφικές λέσχες.

Σε ό,τι αφορά στο θεσμό των λεσχών σήμερα, ο εισηγητής επισήμανε το σημαντικό  ρόλο που καλείται αυτός να διαδραματίσει ανάμεσα στο κυρίαρχο σύστημα διανομής και εκμετάλλευσης ταινιών και σε εκείνο το παράλληλο εναλλακτικό κύκλωμα διανομής επιλεγμένων έργων τέχνης. «Είναι γεγονός ότι οι νεωτεριστικές ταινίες και ταινίες πρωτοπορίας ή ιδεολογικής αμφισβήτησης που συνήθως παράγουν ιδεολογία και επεμβαίνουν στην κυρίαρχη αισθητική ή απλά αναζητούν νέους τρόπους δομής ή ελέγχου των εκφραστικών μέσων, έχουν συχνά να αντιμετωπίσουν το συντηρητικό κοινό, τους κρατικούς θεσμούς, δηλαδή την άμεση ή έμμεση λογοκρισία, την περιθωριοποίηση του κυκλώματος διανομής αλλά και την αδιαφορία συχνά του τύπου… Γεννάται λοιπόν ένα θέμα για αναζήτηση και εύρεση του κοινού της κάθε ταινίας, ένα κρίσιμο πράγματι κενό το οποίο συχνά έρχονται οι λέσχες να καλύψουν» κατέληξε ο κ. Βαλούκος.

 
ΟΙ ΛΕΣΧΕΣ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

«Ως πεδίο πολιτιστικής επικοινωνίας με άλλες κουλτούρες, αισθητικές και ιδέες» χαρακτήρισε τις κινηματογραφικές λέσχες η Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρυσάνθη Σωτηροπούλου, στην ομιλία της με τίτλο «Κινηματογραφικές Λέσχες: Θεμελιώδης κρίκος στη σχέση κινηματογράφου και κοινωνίας», υποστηρίζοντας την άποψη ότι οι ταινίες κουβαλούν ηθελημένα ή αθέλητα στοιχεία της κοινωνίας μέσα από την οποία προέρχονται.

Αναφερόμενη στην παγκόσμια παραγωγή ταινιών η κ. Σωτηροπούλου μίλησε για έναν τεράστιο όγκο πολιτιστικού αποθέματος, μια παρακαταθήκη εν δυνάμει ανοιχτή στην πολιτιστική ενημέρωση και αισθητική απόλαυση (ενδεικτικά και μόνο για το 2009 ανέφερε την παραγωγή 819 ταινιών στην Ινδία, 456 στην Κίνα, 448 στην Ιαπωνία, 101 στην Αργεντινή, 84 στη Βραζιλία, 138 στη Ν. Κορέα και 1168  στις 27 χώρες της Ε.Ε…). «Ωστόσο η σχέση του κινηματογράφου με την κοινωνία όσον αφορά τις ταινίες είναι μονοσήμαντη και καθοδηγούμενη από την  εμπορική πλευρά του (αρκεί να αναφερθεί ότι το 95% από τις 449 ταινίες που προβλήθηκαν στις Η.Π.Α το 2001 ήταν αμερικανικής παραγωγής, το 60-70% των ταινιών που παίζονται στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες προέρχονται από τις Η.Π.Α, ενώ οι εθνικές περιορίζονται στο 15-20%...) επισήμανε στην εξαιρετικά εμπεριστατωμένη εισήγησή της η κ. Σωτηροπούλου, διερωτώμενη σχετικά με το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι κινηματογραφικές λέσχες στο δυσμενές για τον πολιτισμό αυτό τοπίο… Προσεγγίζοντας μια απάντηση σχολίασε σχετικά: «Ιστορικά σε χώρες με έντονη κινηματογραφοφιλία και θεσμικό πλαίσιο που τις στηρίζει, οι κινηματογραφικές λέσχες έγιναν όχι μόνο δίαυλοι επικοινωνίας με ταινίες άλλων χωρών, αλλά και παρενέβησαν διορθωτικά εισάγοντας οι ίδιες ταινίες, τις οποίες και διένεμαν στο παράλληλο κύκλωμα με μεγάλη, ακόμα και εισπρακτική, επιτυχία. Αποτέλεσμα αυτής της δράσης είναι οι κινηματογραφικές λέσχες να συμβάλλουν ουσιαστικά στην πολυφωνική και πλουραλιστική ενημέρωση των μελών τους, αλλά και στη δημιουργία ενός καινούργιου κοινού ανοιχτού σε πολλαπλές πολιτιστικές απολαύσεις… Η βασικότερη ωστόσο συνεισφορά των κινηματογραφικών λεσχών έγκειται στον αγώνα τους  να κρατηθεί η κοινωνική διάσταση της θέασης, η οποία ουσιαστικά απομακρύνει την κυρίαρχη τάση των τελευταίων δεκαετιών για ιδιώτευση και απομάκρυνση από διεργασίες που απαιτούν νοητική συμμετοχή και σύνθετες διαδικασίες στην κατάκτηση του νοήματος… Η απόλαυση καλλιεργείται σταδιακά και προκύπτει από την εξοικείωση με τάσεις και αισθητικές που δεν είναι εύκολα αναγνώσιμες… Οι θεατές των κινηματογραφικών λεσχών είναι ανοιχτοί όχι μόνο στις κινηματογραφικές απολαύσεις αλλά και στις ιδεολογικές ενσωματώσεις τους, χωρίς αυτό  να σημαίνει ότι συμφωνούν απόλυτα με την προσέγγιση που η κάθε ταινία εμπεριέχει… Η σταθερή εμπλοκή τους με τις δραστηριότητες των  λεσχών εμπλουτίζει όχι μόνο τους ίδιους ως προς την καλλιτεχνική τους διαπαιδαγώγηση, αλλά σφυρηλατεί παράλληλα όλη την υπολανθάνουσα σχέση του κινηματογράφου με την κοινωνία…».

Ακόμα αναφερόμενη στο θέμα των νέων τεχνολογιών η ομιλήτρια επισήμανε ότι χάρη σε αυτές, η πνευματική κληρονομιά που ήταν αποσπασματικά συγκεντρωμένη και συντηρημένη σε υπόγεια ταινιοθηκών, αρχείων, καναλιών εταιρειών παραγωγής, σκηνοθετών, συλλεκτών βρίσκει δρόμους επικοινωνίας με το παγκόσμιο κοινό. Έτσι  το φράγμα των τοπικών αλλά και χρονικών αποστάσεων εκμηδενίζεται και οι κινηματογραφικές λέσχες αποκτούν εργαλεία πρωτοφανέρωτα, τα οποία όχι μόνο δημιουργούν νέες προοπτικές, αλλά γεννούν και κάποιους προβληματισμούς… Τέλος  η κ. Σωτηροπούλου αναφέρθηκε σε μία  μεγάλη πρόκληση για τις κινηματογραφικές λέσχες, που δεν είναι άλλη από την αχνά διαφαινόμενη σχέση με την εκπαίδευση και κυρίως με τους ίδιους τους μαθητές. «Το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας είναι ενδεικτικό» σχολίασε η ομιλήτρια «καθώς μόνο το 2011 λειτούργησαν μέσα στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας 7.568 λέσχες με 219.472 μαθητές, που συμμετείχαν σε εβδομαδιαίο πρόγραμμα, αξιοποιώντας 3.053 φιλμ τα οποία και κάλυπταν 46 γλώσσες και 130 χώρες).

Την αναγνώριση όμως των λεσχών ως σημαντικό πολιτιστικό μέσο τόνισε και ο κ. Φενέκ Μικελίδης, στην εισήγησή του με τίτλο «Η προαγωγή της κινηματογραφικής παιδείας μέσα από τις Κινηματογραφικές Λέσχες»προσθέτοντας ότι βασικός στόχος  των λεσχών είναι η προβολή ταινιών που δε μπορεί κανείς να δει αλλού, δηλαδή στο εμπορικό κύκλωμα για διάφορους λόγους (καθαρά καλλιτεχνικός ο χαρακτήρας τους, ανεξάρτητη η παραγωγή τους χωρίς ηχηρά ονόματα, πειραματική η φύση τους, προέλευση από χώρες χωρίς ιστορία στο χώρο του κινηματογράφου, «παλιές» ηλικιακά, μαυρόασπρες ή ακόμα και βωβές). Παράλληλα ο έμπειρος κριτικός αναφέρθηκε στον εκπαιδευτικό ρόλο των λεσχών όχι μόνο για το πλατύ κοινό αλλά και για σκηνοθέτες, κριτικούς καθώς και για σπουδαστές κινηματογραφικών σχολών. Στο σημείο μάλιστα αυτό ανέτρεξε στη δεκαετία του ’60, στο Παρίσι, όπου όπως χαρακτηριστικά αφηγείται, πηγαίνοντας στην  Ταινιοθήκη, που είχε πρωτοξεκινήσει ως κινηματογραφική λέσχη, συναντούσε τακτικά σκηνοθέτες όπως ο Τρυφώ ή ο Γκοντάρ αλλά και κριτικούς όπως ο Σαντούλ, για τους οποίους τόσο η Λέσχη καταρχήν  όσο και η Ταινιοθήκη αργότερα ήταν ένα είδος σχολής…

Σε ό,τι αφορά στη συμβολή των λεσχών στην καλλιέργεια κινηματογραφικής παιδείας ο κ. Μικελίδης υποστήριξε: «Με θεματικά αφιερώματα ή αφιερώματα σε δημιουργούς, σε κινηματογραφικές σχολές και ρεύματα, στις κινηματογραφίες άλλων χωρών, οι κινηματογραφικές λέσχες φέρνουν το κοινό τους σε επαφή με άλλες κουλτούρες, άλλες απόψεις, προκαλούν τη συζήτηση και το διάλογο και διευρύνουν τις γνώσεις μας. Για να υπάρχει βέβαια ένα τέτοιο αποτέλεσμα χρειάζεται και η κατάλληλη προετοιμασία… Διάβασμα, σοβαρό γράψιμο με πληροφοριακού χαρακτήρα σημειώματα για την ταινία, το σκηνοθέτη της και άλλα αναγκαία στοιχεία. Και βέβαια παρουσίαση και συζήτηση με το κοινό από κατάλληλα πρόσωπα». Στο σημείο αυτό ο καταξιωμένος κριτικός παρατήρησε: «Θα ήθελα ωστόσο, μέσα από την προσωπική μου εμπειρία να αναφέρω ότι δυστυχώς κάποιες λέσχες είτε αδιαφορούν να προσφέρουν την αναγκαία πληροφόρηση σε έντυπο υλικό είτε με διάφορες κατά τη γνώμη μου δικαιολογίες (είναι αργά, ο κόσμος κουράστηκε…) αποφεύγουν την όποια συζήτηση… Κι όμως το κοινό υπάρχει, φτάνει να το ψάξουμε, να το βρούμε και να το κάνουμε να αγαπήσει τον κινηματογράφο… Αρκεί να αναφέρουμε τον  κριτικό και θεωρητικό Αντρέ  Μπαζέν, πατέρα της νουβέλ βαγκ, ο οποίος  μέσω της κινηματογραφικής λέσχης που ίδρυσε πρόβαλε ταινίες σε χώρους όπως μοναστήρια αλλά και εργοστάσια χαλυβουργίας, συνεπαίρνοντας εξίσου το κοινό με τις συζητήσεις που ακολουθούσαν τις προβολές των ταινιών...».

 
ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ

Στο εξαιρετικά όμως ευαίσθητο θέμα του τρόπου και της διαδικασίας γενικότερα προβολής των ταινιών από πλευράς των  κινηματογραφικών λεσχών αναφέρθηκε διεξοδικά και ο κ. Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, στην πολύ εμπεριστατωμένη εισήγησή του με τίτλο «Πρότυπη εισήγηση-συζήτηση σε προβολή Κινηματογραφικής λέσχης», υπογραμμίζοντας αφενός τον παιδευτικό χαρακτήρα που έχει μια εισήγηση-συζήτηση πάνω σε μία ταινία και αφετέρου την αναγκαιότητα για ενεργοποίηση του θεατή και εμπλοκή του στη συζήτηση. Για το θέμα ακριβώς αυτό υποστήριξε την άποψη ότι ο η θέση του «εμψυχωτή» μιας συζήτησης είναι ιδιαίτερα λεπτή, αφού δεν πρέπει μεν να προσφέρει μια τελειωμένη κριτική που θα «κλείσει τον ορίζοντα» μιας συζήτησης, χρειάζεται ωστόσο να πραγματοποιήσει μια πρώτη προσέγγιση θεμελιώνοντας τη βάση πάνω στην οποία θα στηρίξει, θα πλαισιώσει και θα οριοθετήσει τη συζήτηση. Στη «σιωπή του δισταγμού» που συχνά παρατηρείται στους θεατές, ο αγαπητός κριτικός επισήμανε την ανάγκη «να σπάσει ο πάγος» με πρωτοβουλίες του «εμψυχωτή», ο οποίος οφείλει παράλληλα να κρατάει έναν άξονα, προκειμένου να προοδεύει η ωρίμανση της σκέψης πάνω στο φιλμ και να μη χάνεται σε παράπλευρες λεπτομέρειες. «Ας μη ξεχνάμε» τόνισε ο κ. Μπακογιαννόπουλος ότι «το φιλμ είναι ένας μικρόκοσμος, σαν το σπόρο του φυτού που εμπεριέχει όλα τα νοήματα, την ιδεολογία του, αλλά και τη δυναμική εκείνη, που θα βλαστήσει στο μυαλό του θεατή. Μόνο του θα μας δώσει τις απαντήσεις ενώ το αναλύουμε, αρκεί να μη το «βιάσουμε»,αλλά ούτε και να υποταχθούμε τυφλά και αδιερεύνητα στη γοητεία του…
Τέλος χρειάζεται να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε και την ιδεολογία που χαρακτηρίζει το φιλμικό λόγο της ταινίας, διερευνώντας και τις ενδεχόμενες παραβάσεις, τις ανατροπές, τις υπερβάσεις, εκούσιες ή ακούσιες του δημιουργού απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία, καθώς το φιλμ γεννιέται μέσα σε μία συγκεκριμένη κοινωνία, οπότε  απηχεί  την ιδεολογία της. Κατά συνέπεια ορίζοντάς την μελετάμε και τη σχέση μας μαζί της, το βαθμό επηρεασμού μας και τέλος τη συνειδητότητά μας…».

 
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΛΕΣΧΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Με τίτλο εισήγησης «Ετοιμάζοντας τους απαιτητικούς θεατές του αύριο»ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ολυμπίας για παιδιά και νέους κ. Δημήτρης Σπύρου ανέφερε ότι ο κινηματογράφος έχει μπει στα σχολεία από τη δεκαετία του ’20 χάρη στον εμπνευσμένο Γάλλο παιδαγωγό Φρενέ, ενώ σήμερα έμμεσα ή άμεσα διδάσκεται σε όλα σχεδόν τα σχολεία των αναπτυγμένων χωρών του κόσμου. Στο σημείο αυτό ο ομιλητής τόνισε το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν σε κάποιες χώρες οι κινηματογραφικές λέσχες στον ευαίσθητο χώρο της κινηματογραφικής παιδείας, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία όπου η Ομοσπονδία των Κινηματογραφικών Λεσχών, σε άμεση συνεργασία  με το Υπουργείο Παιδείας,  έχει αναλάβει την επεξεργασία των φακέλων οι οποίοι  συνοδεύουν συνήθως τις ταινίες που προβάλλονται στα σχολεία, στο πλαίσιο εκπαιδευτικών προγραμμάτων.  Ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι και «Τα μαθήματα στο σκοτάδι» του Φεστιβάλ Ολυμπίας, στο πλαίσιο του οποίου  αναπτύσσεται ένα πλέγμα δραστηριοτήτων για την εξοικείωση των παιδιών με την κινηματογραφική γλώσσα, το οποίο και περιλαμβάνει αφενός την προβολή ταινιών μικρού ή και μεγάλου μήκους με επίκεντρο την παιδική ηλικία και ανάλυσή τους και αφετέρου την εκπαίδευση όχι μόνο  των εκπαιδευτικών, έτσι ώστε να λειτουργήσουν στη συνέχεια σαν πολλαπλασιαστές της οπτικοακουστικής παιδείας μέσα στο σχολικό περιβάλλον, αλλά και των ίδιων των παιδιών σε θέματα συγγραφής σεναρίου, αφήγησης ιστοριών με εικόνες αλλά και γυρίσματος ταινιών. «Το άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία μέσα και από τη δημιουργία ταινιών αποτελεί μια πρόκληση για την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών της χώρας μας» επισήμανε ο κ. Σπύρου τονίζοντας την ανάγκη για μια στροφή των λεσχών προς τα παιδιά, με έμφαση στην εξοικείωσή τους με τις βασικές αρχές της κινηματογραφικής γλώσσας…

Τέλος ο εισηγητής αναφέρθηκε στην Ευρωπαϊκή συνάντηση νεανικής οπτικοακουστικής δημιουργίας - Camerazizanio, που διοργανώνεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους με πρωτοβουλία του Νεανικού Πλάνου και στην οποία συμμετέχουν εκατοντάδες παιδιά και εκπαιδευτές από την Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο προκειμένου να ανταλλάξουν ιδέες, να συνεργαστούν και να αναπτύξουν κοινή δράση και βέβαια να παρουσιάσουν ταινίες τους  που δημιουργήθηκαν είτε σε κινηματογραφικά εργαστήρια είτε σε ατομικό επίπεδο. «Παράλληλα με τις προβολές» πρόσθεσε ο Διευθυντής του φεστιβάλ «διοργανώνονται και κινηματογραφικά εργαστήρια με τη συμβολή καλλιτεχνών - εκπαιδευτών από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, τα οποία και μυούν τα παιδιά και τους εφήβους στα μυστικά του κινηματογράφου, αλλά και στα διαφορετικά είδη του (μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, κινούμενο σχέδιο) καθώς και στη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους».

 
ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΣΧΕΣ

«Το παιχνίδι της κινηματογραφικής παιδείας παίζεται στα μικρά παιδιά, κυρίως του Δημοτικού και του Γυμνασίου και λιγότερο σε εκείνα του Λυκείου που  “βομβαρδίζονται” με τις εξετάσεις..» τόνισε ο κ. Γιάννης Χατζηγώγας, καθηγητής Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου του ΑΠΘ, στην πολύ ενδιαφέρουσα εισήγησή του με τίτλο «Εμπειρίες από τη διδασκαλία και τις πρακτικές του σινεμά σε Κινηματογραφικές Λέσχες στην Ελλάδα».

Αναφερόμενος, μεταξύ άλλων στην προσωπική του εμπειρία από τα βιωματικά εργαστήρια για παιδιά, διετούς διάρκειας, που οργάνωσε σε συνεργασία με την Κινηματογραφική Λέσχη Αλεξανδρούπολης, με καρπό 20 διαφορετικά φιλμ πάνω στο ίδιο θέμα και συγκεκριμένα σε μία σελίδα του συγγραφέα Δημήτρη Χαντζή, ο κ. Χατζηγώγας υποστήριξε ένθερμα την άποψη ότι οι κινηματογραφικές λέσχες ως πυρήνες πολιτισμού είναι σε θέση να μυήσουν τα παιδιά στη γλώσσα του σινεμά, να τους δώσουν τη δυνατότητα να δουν μεγάλες ταινίες, να τα εμπνεύσουν ώστε να μιλήσουν για το σινεμά, αλλά και να μάθουν να κάνουν ταινίες. «Δεν αρκεί  να μιλάμε απλά στα παιδιά για το τι είναι σινεμά, χωρίς να τους δώσουμε τη δυνατότητα να πιάσουν στα χέρια τους μια κάμερα... Ακόμα και με το κινητό του μπορεί ένα παιδί να μάθει να βλέπει τον κόσμο και να τον καταγράφει δημιουργώντας τα δικά του κάδρα…». Στο σημείο αυτό ο ιδιαίτερα εκφραστικός ομιλητής έκανε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στη σχέση μεταξύ αρχιτεκτονικής  και κινηματογράφου, υποστηρίζοντας την άποψη ότι και τα δύο είναι κατασκευές-συνθέσεις (ένα κτίριο – μία ταινία) απλά διαφέρουν ως προς τα υλικά: από τη μία έχουμε πέτρες τούβλα, ξύλα, ήχο, σχέδιο, όνειρα και από την άλλη λόγια, εικόνες, ήχους, χαρακτήρες, τρόπους απεικόνισης…

            Το εξαιρετικά ενδιαφέρον κεφάλαιο του ρόλου που καλούνται να διαδραματίσουν οι κινηματογραφικές λέσχες στην εξοικείωση των παιδιών με τη κινηματογραφικά γλώσσα απασχόλησε και τον εκπαιδευτικό και πρόεδρο της Κινηματογραφικής Λέσχης Κω, κ. Αθανάσιο Τσαπέλη, στην εισήγησή του με τίτλο «Γνωριμία των μαθητών με τον κινηματογράφο μέσα από τις κινηματογραφικές λέσχες». Ο πολύ συμπαθής ομιλητής με έκδηλο το «μεράκι» του για την εκπαίδευση και τον κινηματογράφο, ανέφερε ότι τα παιδιά στο νησί της Κω έχουν τη δυνατότητα να δουν ποιοτικές ταινίες και να συζητήσουν γι αυτές στην κινηματογραφική λέσχη του νησιού, είναι  όμως ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το γεγονός ότι κινηματογραφικές λέσχες έχουν δημιουργηθεί παράλληλα με λέσχες ανάγνωσης και σε δύο γυμνάσια του νησιού… Ο κ. Τσαπέλης θέλησε ακόμα να μοιραστεί με το ακροατήριο την εξαιρετικά καλή εμπειρία που έχει αξιοποιώντας τις ταινίες μικρού μήκους για εξοικείωση των παιδιών με τον κινηματογράφο, τις οποίες και χαρακτήρισε ως ένα άριστο εκπαιδευτικό «εργαλείο» καθώς όχι μόνο αποτελούν ένα πολύ καλό ερέθισμα για συζήτηση, αλλά και η μικρή τους διάρκεια προσφέρεται στο πλαίσιο της διδακτικής ώρας, δίνοντας τη δυνατότητα ακόμα και για επαναπροβολή, αν η συζήτηση που ακολουθεί το απαιτήσει.

 
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ANIMATIONΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ

Ξεχωριστό ήταν το ενδιαφέρον της εισήγησης με τίτλο «Αξιοποίηση καινοτόμων δραστηριοτήτων στη δημιουργία ντοκιμαντέρ με την τεχνική της κινούμενης εικόνας (animation)»του κ. Σπύρου Σιάκα, Υπεύθυνου Πολιτιστικών Θεμάτων Α΄ Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αθηνών και Εργαστηριακού Συνεργάτη του Τμήματος Γραφιστικής, ΤΕΙ Αθήνας. «Η δημιουργία μιας κινηματογραφικής ταινίας μέσα στην τάξη αποτελεί μια καινοτομία που υποστηρίζει την εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς αποτελεί ένα εξαιρετικό “εργαλείο” για την καλύτερη επεξεργασία γνωστικών πληροφοριών και όχι μόνο» τόνισε ο κ. Σιάκας, αναφέροντας ότι στο πλαίσιο μιας τέτοιας δραστηριότητας εντάσσεται και η δημιουργία μιας ταινίας animation.

«Γιατί ωστόσο να χρησιμοποιήσουμε κατά  τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ από παιδιά την τεχνική της κινούμενης εικόνας και να μη χρησιμοποιηθεί μια κάμερα;» διερωτήθηκε  ο ιδιαίτερα καταρτισμένος στο θέμα της οπτικοακουστικής παιδείας ομιλητής. Η απάντηση που έδωσε ό ίδιος αφορούσε στην ουσία τρεις άξονες παιδαγωγικού βασικού χαρακτήρα: αυτόν της προστασίας της εικόνας του παιδιού από τους προφανείς κινδύνους που καιροφυλακτούν στο διαδίκτυο («το animationμας λύνει τα χέρια καθώς το παιδί αφηγείται όχι μέσα από την δική του εικόνα αλλά μέσα από την εμψύχωση αντικειμένων όπως μια πέτρα, ένα βιβλίο...»), εκείνον της αντιμετώπισης της αναστολής που έχουν πολλοί άνθρωποι στο να μιλήσουν μπροστά σε μια κάμερα («η εμπειρία έχει δείξει ότι τα παιδιά διατυπώνουν πολύ καλύτερα ερωτήματα ή απαντήσεις μέσα για παράδειγμα από μια κούκλα…») και έναν τρίτο εκείνον της δυνατότητας για μια πιο πολύπλευρη ανάπτυξη σε ένα θέμα μέσω του animation. Ακριβώς τη δυνατότητα αυτή τεκμηρίωσε ο κ. Σιάκας με την προβολή ενός ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, στην ουσία ένα «σποτάκι», σχετικά με τα καμένα δάση, που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο των βιωματικού χαρακτήρα εργαστηρίων του Φεστιβάλ Ολυμπίας και στο οποίο αυτοί που μιλούν και δίνουν τις πληροφορίες φωτίζοντας πολύπλευρα το θέμα των πυρκαγιών, δεν είναι τα παιδιά ή οι κάτοικοι της περιοχής αλλά «οι άλλοι κάτοικοι» όπως τα κουκουνάρια του δάσους, τα φίδια κ.λ.π. Η εισήγηση διανθίστηκε ακόμα με την προβολή της ταινίας animation Γνωριμία με τις εποχές (δημιουργία παιδιών Α΄και Γ΄ Δημοτικού μέσα στην ίδια την τάξη, στο πλαίσιο του μαθήματος) καθώς και δύο ταινίες πολύ μικρού μήκους, «σποτάκια» στην ουσία για την αιολική ενέργεια, δημιουργήματα κινηματογραφικών εργαστηρίων  που έγιναν στην Ιθάκη, ακολουθώντας μία πολύ συγκεκριμένη μεθοδολογία. 

 
ΔΕΣΜΟΙ ΤΩΝ ΛΕΣΧΩΝ ΜΕ ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

«Όπου οι Κινηματογραφικές Λέσχες και οι Δημοτικοί Κινηματογράφοι αποτέλεσαν Ομάδα για το καλό του σινεμά, ζήσαμε στιγμές μυσταγωγίας και συγκίνησης»υποστήριξε η Προϊσταμένη του Τμήματος Προβολής Κινηματογραφικών Ταινιών, Εποπτείας και Ενίσχυσης Κινηματογραφικών Αιθουσών κ. Τίνα Πισχιτζή, στην πολύ διαφωτιστική της εισήγηση με τίτλο «Δίκτυο Δημοτικών Κινηματογράφων και Κινηματογραφικές Λέσχες». Στο πλαίσιο της παραπάνω ομιλίας έγινε αναφορά στην ταυτότητα του δικτύου, στην αναγκαιότητα που το δημιούργησε, στη σχέση του με τις κινηματογραφικές λέσχες, στα αποτελέσματα που παράχθηκαν κατά την περίοδο των 9 χρόνων λειτουργίας του (1995-2004),στις προοπτικές που υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα…

Η κ. Πισχιτζή αφού υπενθύμισε τη δραματική μείωση του αριθμού των κινηματογράφων, από 1045 το 1974 σε 190 το 1997, λόγω της έκρηξης των οπτικοακουστικών μέσων αλλά και της «εισβολής» της τηλεόρασης, επισήμανε στη συνέχεια αφενός τον πολύ σημαντικό ρόλο των κινηματογραφικών λεσχών που αγωνίστηκαν ώστε να κρατήσουν ζωντανό τον κινηματογράφο, ειδικά στην περιφέρεια και αφετέρου την πολύτιμη συνεισφορά του Δικτύου Δημοτικών Κινηματογράφων που δημιουργήθηκε το 1995 με πρωτοβουλία του Σταύρου Μπένου. Εστιάζοντας στο έργο του δικτύου σε σχέση με τις κινηματογραφικές λέσχες, η εισηγήτρια αφού επισήμανε το γεγονός ότι χάρη στην ύπαρξη του Δικτύου οι κινηματογραφικές λέσχες απέκτησαν στέγη, ανέφερε ακόμα ότι στο κείμενο της προγραμματικής σύμβασης του Δικτύου είχε προβλεφθεί όρος με τον οποίο η δημοτική αρχή δεσμευόταν να ορίσει ως καλλιτεχνικό υπεύθυνο για τον κινηματογράφο εκπρόσωπο της κινηματογραφικής λέσχης εφόσον βέβαια υπήρχε, ενώ αν δεν υπήρχε το Δίκτυο ενθάρρυνε προς την κατεύθυνση της δημιουργίας νέων λεσχών… Ολοκληρώνοντας η κ. Πισχιτζή παρατήρησε ότι αν και ο απολογισμός του εγχειρήματος του Δικτύου ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακός και θετικός, το 2004 η Πολιτεία αποφάσισε την παύση της χρηματοδότησής του, απαξιώνοντας έτσι ένα θεσμό που στήθηκε με πολύ πράγματι κόπο και που κόστισε λίγο συγκριτικά με το πολιτιστικό  πλεόνασμα που προκαλούσε...

 
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΕΝΑ ΑΞΙΑΚΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

«Η Κινηματογραφική Λέσχη ως συλλογική οντότητα κόντρα στην κυριαρχία της τηλεόρασης κρατά ζωντανή τη σχέση της κινηματογραφικής τέχνης με τον άνθρωπο». Με τη φράση αυτή ξεκίνησε την ομιλία του ο Γενικός Διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου κ. Γρηγόρης Καραντινάκης επισημαίνοντας ότι ο θεσμός των κινηματογραφικών λεσχών με τις προβολές εναλλακτικού προγράμματος κόντρα στο κινηματογραφικό εμπορικό ρεύμα της εποχής, με τις συζητήσεις γύρω από τη θεματολογία του κινηματογράφου, με αναφορές και εκδηλώσεις για την κινηματογραφική παιδεία αμφισβητεί τον παθητικό ρόλο του θεατή απέναντι στην τέχνη του κινηματογράφου και τον ωθεί σε ενεργή συμμετοχή καθιστώντας τον συνδημιουργό του προγράμματος. Παράλληλα δημιουργεί αφενός προϋποθέσεις διαλόγου με δημιουργούς, κριτικούς και θεατές και αφετέρου πυρήνες πολιτιστικής αποκέντρωσης.

            Αναφερόμενος στην κρίση ο Διευθυντής του Ε.Κ.Κ. τόνισε ότι η κρίση δεν είναι οικονομική αλλά ολική κρίση της κουλτούρας που περιλαμβάνει τη μόρφωση, την αισθητική, το δίκαιο, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την τέχνη. Αυτή ακριβώς η κρίση επιδρά στην πολιτική και φυσικά στην οικονομία. Ο πολιτισμός είναι το αξιακό αντίβαρο στις παντός είδους αγορές, ο πολιτισμός οδηγεί στη  ηθική στάση μέσα στην καθημερινότητα, ο πολιτισμός καλλιεργεί την κριτική ματιά και οδηγεί στην αυτογνωσία. «Η αποτελεσματικότητα της δράσης της Πολιτείας και των φορέων της στο πεδίο ανάπτυξης και προστασίας του πολιτισμού θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα μπορέσουμε να προσφέρουμε κίνητρα και να βρούμε νέες διαδρομές για να πολλαπλασιαστεί η επαφή του ατόμου με τα οφέλη που μπορεί να προσφέρει ο πολιτισμός» τόνισε ο ομιλητής  επισημαίνοντας επίσης: «Μεταξύ των οπτικοακουστικών έργων τα κινηματογραφικά κατέχουν ακόμα εξέχουσα θέση λόγω του κόστους παραγωγής και της πολιτισμικής τους σημασίας. Αποτελεί κοινό τόπο ότι οι ενισχύσεις είναι σημαντικές για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής οπτικοακουστικής παραγωγής. Αν το θέμα είχε αφεθεί αποκλειστικά στην αγορά, πολλές από τις ταινίες που προβάλλονται στις κινηματογραφικές λέσχες δεν θα είχαν  καν παραχθεί…».

            Ολοκληρώνοντας την πολύ μεστή του παρέμβαση ο κ. Καραντινάκης  ανέφερε ότι το Ε.Κ.Κ  σε συνεργασία με την ΟΚΛΕ έχει ενταχθεί στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του ΕΣΠΑ 2007-2013 για την τεκμηρίωση, ψηφιοποίηση και διάδοση του υλικού της ΟΚΛΕ, ενός από τα πιο πλούσια κινηματογραφικά αρχεία που διαθέτει ο τόπος. Ακόμα υπογράμμισε ότι «με “εργαλείο” τον πολιτισμό μπορούμε και οφείλουμε να οικοδομήσουμε μία νέα αξιακή σχέση επικοινωνίας» υπενθυμίζοντας ότι ο σημαντικός πλούτος ταινιών που έχει το ΕΚΚ (753 ταινίες μεγάλου μήκους και 450 μικρού) είναι ση διάθεση των κινηματογραφικών λεσχών, προκειμένου αυτές να εμπλουτίσουν το πρόγραμμά τους.

 
VIVA ΛΕΣΧΕΣ!

«Ο Χίτσκοκ λέει ότι σινεμά είναι μια σκοτεινή αίθουσα όπου μία ομάδα ανθρώπων παρακολουθεί μία ταινία, οπότε μοιράζεται τη συλλογική αυτή εμπειρία» μας υπενθύμισε ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) κ. Ανδρέας Τύρος, επισημαίνοντας ότι το σινεμά και οι συναυλίες αποτελούν τη μοναδική περίπτωση συλλογικής ονειροπόλησης. «Οι κινηματογραφικές λέσχες αλλά και τα φεστιβάλ αντιστέκονται μπροστά στο ενδεχόμενο, πρόκληση, πειρασμό ή και απειλή του μοναχικού θεατή» σχολίασε ο ομιλητής προσθέτοντας ότι «οι λέσχες έχουν το πλεονέκτημα να μπορούν να κάνουν συνεχή επανεκτίμηση, συνεχή αναστοχασμό πάνω σε ποιότητες, σε είδη, σε δημιουργίες και να τα προβάλουν όποτε αυτό πιστεύουν ότι είναι χρήσιμο, σκόπιμο και κυρίως κρίσιμο για την εποχή στην οποία ανταποκρίνονται αυτές οι αξίες». Ακόμα ο έμπειρος κριτικός ανέφερε ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαία και επιθυμητή η ύπαρξη δεσμών μεταξύ όλων των φορέων του κινηματογραφικού χώρου και όχι μόνο μεταξύ ΟΚΛΕ και ΠΕΚΚ, οι οποίες άλλωστε ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, εκείνη της διάσωσης μίας πολύ συγκεκριμένης ασπίδας γι αυτούς που αγαπούν ανιδιοτελώς τον κινηματογράφο. Παράλληλα τόνισε την αδήριτη ανάγκη για διαμόρφωση ενός κοινού και συγκροτημένου λόγου για την υπεράσπιση κοινών αξιών, έτσι ώστε να αποκατασταθούν τα τραύματα του πρόσφατου αλλά και απώτερου παρελθόντος. Ως μια απλή καινοτομία σύσφιξης των δεσμών πρότεινε να συμπεριληφθεί στον ετήσιο οδηγό της ΠΕΚΚ μία εκτενής παρουσίαση του συνεδρίου της ΟΚΛΕ, ενώ η ζωηρή και εποικοδομητική ομιλία του κ. Τύρου έκλεισε με τον εγκάρδιο χαιρετισμό VIVA ΛΕΣΧΕΣ!

 
ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΕΣΧΩΝ 

«Δύο είναι τα στοιχεία που “δένουν” Λέσχες και Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης» τόνισε στην παρέμβασή του ο κ. Νότης Φόρσος, ο Υπεύθυνος Γραφείου Θεσσαλονίκης του φεστιβάλ, αφού μετέφερε τους χαιρετισμούς του Διευθυντή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κ. Δημήτρη Εϊπίδη. Αναφερόμενος στα στοιχεία αυτά ο ομιλητής επεξήγησε ότι «στο φεστιβάλ οι κινηματογραφικές λέσχες έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν τις νέες τάσεις και τα ενδιαφέροντα στον παγκόσμιο χώρο του κινηματογράφου, αλλά και την κατάσταση του ελληνικού κινηματογράφου, σε ότι αφορά κυρίως ταινίες που δε βγαίνουν στις αίθουσες…». Ως πιο ωστόσο σημαντικό στοιχείο ο κ. Φόρσος θεώρησε τη δυνατότητα που έχουν οι λέσχες να προβάλουν στους χώρους τους ταινίες που παίζονται στο φεστιβάλ, αν και σχετικά με το θέμα αυτό αναγνώρισε την αδυναμία του φεστιβάλ να προσφέρει πληθώρα και ποικιλία ταινιών λόγω του περιορισμού των δικαιωμάτων… Τέλος ο ομιλητής ανέφερε ότι το τέλος του φιλμ 35mm, ενώ καταρχήν φαντάζει λυπηρό ως γεγονός, έχει βοηθήσει πάρα πολύ στη βελτίωση της επικοινωνίας του φεστιβάλ με τις λέσχες καθώς η ψηφιακή μορφή αφενός επιτρέπει τον υποτιτλισμό των ταινιών γλυτώνοντας έτσι τις λέσχες από ένα πρόσθετο οικονομικό βάρος και αφετέρου διευκολύνει τη διανομή των ταινιών που παίζονται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, σε μεγάλο αριθμό λεσχών, από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη.

 
ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΕΣΧΕΣ ΤΟ ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

«Καταρχήν δεν είχαμε κάποια άμεση επαφή ή σχέση  με τις κινηματογραφικές λέσχες», ανέφερε ο Διευθυντής Μουσείου-Αρχείου της ΕΡΤ* κ. Βασίλης Αλεξόπουλος, σχολιάζοντας ότι το “πάντρεμα” έγινε μέσω του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου, το οποίο είχε δώσει στέγη στις λέσχες, δυστυχώς όμως η Πολιτεία αποφάσισε να το κλείσει το 2011, μετά τη δεκάχρονη λειτουργία του.

Μπροστά στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε,  η ΕΡΤ παραχώρησε στην ΟΚΛΕ στέγη, στο κτίριο  της Κατεχάκη, έναν πολύ ωραίο χώρο μέσα σε ένα από τα ωραιότερα πάρκα της Αθήνας. Από πλευράς ΕΡΤ, το όραμα και το όνειρό της είναι να δημιουργηθεί στον πρώτο όροφο του κτιρίου, ένα διαδραστικό οπτικοακουστικό Μουσείο. 

«Δύο είναι τα στοιχεία που “δένουν” Λέσχες και Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης» τόνισε στην παρέμβασή του ο κ. Νότης Φόρσος, ο Υπεύθυνος Γραφείου Θεσσαλονίκης του φεστιβάλ, αφού μετέφερε τους χαιρετισμούς του Διευθυντή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κ. Δημήτρη Εϊπίδη. Αναφερόμενος στα στοιχεία αυτά ο ομιλητής επεξήγησε ότι «στο φεστιβάλ οι κινηματογραφικές λέσχες έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν τις νέες τάσεις και τα ενδιαφέροντα στον παγκόσμιο χώρο του κινηματογράφου, αλλά και την κατάσταση του ελληνικού κινηματογράφου, σε ότι αφορά κυρίως ταινίες που δε βγαίνουν στις αίθουσες…». Ως πιο ωστόσο σημαντικό στοιχείο ο κ. Φόρσος θεώρησε τη δυνατότητα που έχουν οι λέσχες να προβάλουν στους χώρους τους ταινίες που παίζονται στο φεστιβάλ, αν και σχετικά με το θέμα αυτό αναγνώρισε την αδυναμία του φεστιβάλ να προσφέρει πληθώρα και ποικιλία ταινιών λόγω του περιορισμού των δικαιωμάτων… Τέλος ο ομιλητής ανέφερε ότι το τέλος του φιλμ 35mm, ενώ καταρχήν φαντάζει λυπηρό ως γεγονός, έχει βοηθήσει πάρα πολύ στη βελτίωση της επικοινωνίας του φεστιβάλ με τις λέσχες καθώς η ψηφιακή μορφή αφενός επιτρέπει τον υποτιτλισμό των ταινιών γλυτώνοντας έτσι τις λέσχες από ένα πρόσθετο οικονομικό βάρος και αφετέρου διευκολύνει τη διανομή των ταινιών που παίζονται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, σε μεγάλο αριθμό λεσχών, από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη.